Het is dus anders geweest. Het was 's nachts hoog water. We zijn wakker gemaakt en hebben nog geprobeerd naar het dorp te lopen. Maar dat is maar enkele meters geweest. De volgende dag hebben we ook heel de dag en nacht op de zolder doorgebracht. Vandaar ook dat ik nog weet van die appeltjes, die we hadden. Dat was het enige, die lagen daar te drogen. Wat een rotdag heb ik gehad. Een hele rampdag. Al die verhalen. Je weet het allemaal wel, maar toch. Jammer dat ik het niet meer na kan vragen. Maar door de verhalen en de beelden kwam er toch weer een en ander terug. Wat moet het verschrikkelijk voor mijn vader geweest zijn. Hij heeft ook nog veel mensen en dieren geborgen. Hij is ook heel de tijd dat wij in Rotterdam zaten hier geweest. Hij praatte er eigenlijk nooit over. Heel af en toe eens wat. maar toch. Ik realiseer het me nu pas Mijn ouders zijn in 1939 getrouwd. Eerst de oorlog. Toen was mijn zus nog klein. Zij is van 1941. Daarna die ramp. Net een nieuw huisje gebouwd. En dan er nooit over praten. Ik weet eigenlijk niks. Mijn vader was een stille man. Eigenlijk had ik niks met hem. Was al die ellende de reden daarvan? Had hij het weggestopt? Ik zal het nooit weten. Ik weet wel dat hij vandaag ook een zware dag gehad zou hebben. En dan mijn moeder. Zij vertelde ook nooit iets. Ja. dat die rood met witte dekens die we hadden van het rode kruis waren. Die grijze trouwens ook. En dat we het in Rotterdam heel fijn hadden. Maar voor de rest? Emoties? Niks. Ja die mensen die op dat vlot zaten, omdat ik er wel eens naar vroeg, die waren gered.

Door: ria 12:14 a.m.