Ik hoor net dat mijn tante, waar ik een paar dagen geleden over sprak, gisteravond overleden is. Fijn voor haar, hoeft ze niet verder te tobben, zielig voor oom Han, blijft ie in zijn uppie over. Ze wordt in Serooskerke(sch) begraven, dat is hier vlakbij, daar liggen mijn opa en oma ook , bij hun ben ik vorig jaar nog even op bezoek geweest. Tja, begraven of cremeren, ook zoiets. Lang dacht ik altijd, laat mij maar in rook opgaan. De laatste paar jaar heb ik getwijfeld, maar hoe meer ik er weer over nadenk, hoe meer ik toch weer voor cremeren kies. Mijn ouders zijn ook allebei gecremeerd en ik heb nog nooit iets gemist. Een plek of zo om naar toe te gaan. Ik denk ook dat je niet een bepaalde plek hoeft te hebben om diegene waar je van gehouden hebt te herdenken. Dat kan overal, altijd, iedere dag, onder je dagelijkse bezigheden of gewoon als je zomaar even zit. Ik mis mijn moeder nog steeds heel erg, iedere dag denk ik wel even aan haar. Zoiets gaat nooit over. En vooral de laatste tijd onder mijn wandelingen, kom ik vaak langs begraafplaatsen, die zijn hier op de gekste plekken, midden in de polder, dat komt door de ramp. Vaak kijk ik er even op, om te zien wie er liggen en hoe het eruit ziet. Meestal heel troosteloos. De gemeente onderhoudt ze dan netjes, maar de nabestaanden laten het nogal eens afweten. Zonde. Wel heb ik altijd gezegd dat mijn afscheid een feestje moet zijn. Met veel muziek, drankjes en bloemen en vooral gekleurde mensen, geen trieste zwarte mensen.

Door: ria 7:24 p.m.